SANKTUARIA MARYJNA EUROPY - GRECJA

Grecja - archipelag Cyklady - wyspa Tinos

Mała wysepka Tinos na Morzu Egejskim słynie z klasztoru będącego znanym greckim sanktuarium maryjnym, zwanym często egejskim Lourdes.
Środkiem miasta z portowej kei, prosto w górę, biegnie szeroka ulica lub raczej aleja wiodąca
do klasztoru będącego znanym greckim sanktuarium maryjnym, zwanym często egejskim Lourdes.
Stało się nim w 1822 roku, gdy na wyspie znaleziono ikonę Matki Boskiej.
Cudami słynący obraz umieszczono w klasztornej cerkwi pod wezwaniem Panagia Ewangelistria,
co znaczy Zwiastowania Najświętszej Maryi Panny. Odtąd cały rok ściągają tu pątnicy i pielgrzymi,
jedni w podzięce, inni szukając otuchy. Kursujące regularnie statki dowożą ich z Pireusu
i z okolicznych wysp. Miasteczko, podobnie jak inne na Cykladach, jest nadzwyczaj schludne.
Ma jednak odróżniające je od pozostałych, religijne piętno.
Wzdłuż głównej ulicy i w bocznych zaułkach pełno sklepów z dewocjonaliami.
Kogoś prowadzą, ktoś jedzie na inwalidzkim wózku, na twarzach ludzi zmierzających w górę
ku klasztorowi maluje się skupienie. Aleja kończy się u wrót zabudowań klasztornych otaczających dziedziniec ze stojącym na nim, tchnącym świeżością, ładnym kościółkiem o łagodnej,
pięknej architekturze. Zabytkowa budowla ma dwupoziomową konstrukcję.
Na piętrze znajduje się nawa kościoła głównego, mieszcząca cudowną ikonę otoczoną wotami,
z których wiele zdobią morskie motywy. Grecy są narodem marynarzy, czemu sprzyja i tradycja,
i położenie kraju- na licznych wyspach. Gdy wieje, tutejsze morze, najeżone skałami, staje się burzliwe
i niebezpieczne. Gdy zawiedzie motor, gdy wiatr porwie żagle, a fale niosą stateczek na ostre skały,
gdy znikąd ratunku, żeglarze w Bogu pokładają nadzieję, śląc modlitwy
do tinojskiej Najświętszej Maryi Panny.

SANKTUARIA MARYJNE EUROPY - CZECHY

Kraliky – Góra Matki Bożej (Hora Matky Boží)

Králíky (niem. Grulich, czeskie miasto leżące 4 km od granicy z Polską 

w Boboszowie (niedaleko Międzylesia).

Nad miastem na Górze Matki Bożej wznosi się okazały kompleks pielgrzymkowy.

W głównym ołtarzu sanktuaryjnego kościoła znajduje się cudowny obraz Matki Bożej Śnieżnej, 

który jest sercem tego pielgrzymkowego miejsca i obiektem ogromnej czci.
Dawno temu, w okresie wojny trzydziestoletniej (1618-1648), niedaleko za polskimi granicami, 

była sobie góra, która była tak pusta i goła, że ludzie zwykli ją nazywać górą Łysą.
Na tę górę, wyniośle spoglądającą na miasteczko Králíky, odbywały się, przy wtórze modlitw i pieśni maryjnych, specyficzne dziecięce procesje. Na marginesie warto nadmienić, że nie inaczej to wyglądało

 na Świętej Górze w zupełnie innej części Czech w mieście Příbram. Po cudzie uzdrowienia ze ślepoty pewnego żebraka z Nymburka powstało tam Narodowe Sanktuarium Maryjne Czech, Moraw 

i czeskiej części Śląska. W czasie wspomnianej straszliwej wojny połączonej z zarazą liczba Czechów spadła z 4 milionów w połowie XVII w. do 700 tysięcy w połowie wieku XVII! Nie dziwi nas, 

że w takich okolicznościach, właśnie u Panny Maryji, szukały pomocy małżonki i dzieci żołnierzy 

z katolickich rodzin. Może nas jednak wprawić w osłupienie udokumentowany fakt, że na przykład na Świętej Górze protestanci wspólnie z katolikami modlili się za wstawiennictwem Panny Maryji 

o zakończenie walk i pokój dla wszystkich w nich uczestniczących stron. 

Tak wielką ufnością darzył wtedy naród czeski Niebieską Panią.
Na Králícką Łysą górę pielgrzymował miedzy innymi mały Tobiasz Jan Becker z Králík (1646-1710), 

by dziękować za pokój i polecać Bożej opiece swoją rodzinę i bliskich. Jeszcze jako mały chłopiec postanowił, że zbuduje tam kościół. Tobiasz wystudiował, stał się księdzem a później kanonikiem katedry św. Wita w Pradze. Dlatego, że procesje na Łysą górę trwały nadal a uczestniczyło w nich już naprawdę bardzo wielu ludzi z szerokiej okolicy, ówczesny proboszcz, ks. Schielman zwrócił na nie uwagę kanonika Beckera oraz przypomniał mu o niegdyś złożonym ślubie.
W roku 1696 Tobiasz Jan Becker zwrócił się z prośbą o stosowne pozwolenia do biskupa i wraz 

z kilkoma gorliwymi przyjaciółmi zaczął realizować sen swojego dzieciństwa wznosząc barokowy kościół Panny Maryji wraz z krużgankami. W roku 1700 prace ukończono a 21. sierpnia uroczyście
zainstalowano w kościele łaskami słynącą kopię obrazu Matki Bożej Śnieżnej z bazyliki większej
Santa Maria Maggiore w Rzymie. Sanktuarium z upływem czasu się rozwijało: wzdłuż alejki wiodącej
z miasta do kompleksu sanktuaryjnego zbudowano Kaplice Drogi Krzyżowej, pomiędzy krużgankami Kaplicę Schodów Świętych; jeszcze intensywniej wzrosła liczba pielgrzymów.

Wspaniały rozwój tego miejsca, któremu Tobiasz Jan Becker dał nazwę Góra Matki Bożej,
nagle przeciął w roku 1846 pożar spowodowany uderzeniem pioruna. Pożar to straszna katastrofa.
Zniszczył on freski, niemal doszczętnie spłonęły ołtarze. Co najważniejsze, zachował sie cudowny obraz, więc serce Matki Bożej biło i bije dalej dla przychodzących tutaj pielgrzymów.

Obecnie świątynia ma wystrój w stylu pseudorenesansowym, rzeźby i barokowe ołtarze,

 które udało się uratować przed pożarem zostały umieszczone w korytarzu drogi krzyżowej. 

Korytarz ten ma kwadratowy obwód. W środku korytarza zwanego inaczej ambitem znajduje się kwadratowy dziedziniec przeznaczony dla pielgrzymów i kaplica ze świętymi schodami z 1710 roku.
Trasa zwiedzania klasztoru zaczyna się obok głównego wejścia, w kapliczce poświęconej na pamiątkę zmarłych i prowadzi ambitami w kierunku drogi krzyżowej /stacje I - XIV/. 

Najwięcej uwagi i szacunku należy poświęcić miejscu w którym ambity kończą się. 

Przez kościół dochodzi się ponownie do głównego wejścia.po całym obiekcie można przechadzać się indywidualnie.

SANKTUARIA MARYJNE EUROPY - WĘGRY

Márianosztra, to położone w górach sanktuarium, leżące ok. 10 km od zakola Dunaju w północnych Węgrzech, niedaleko Esztergom i granicy ze Słowacją, zostało założone w 1352 r. przez króla Węgier Ludwika Wielkiego (1342-1382). Tego samego króla, który powierzył paulinom opiekę nad sanktuarium 

w Mariance koło Bratysławy na Słowacji.
Márianosztra, od początku istnienia jest miejscem poświęconym Maryi. Maryja jest tu główną Patronką

 i odbiera cześć jako ‘Maria nostra’ (jęz. łaciński) czyli ‘nasza Maryja’. Warto przypomnieć, że to właśnie 

z Márianosztrá przybyło w 1382 r. szesnastu węgierskich paulinów, którzy założyli klasztor 

na Jasnej Górze w Częstochowie.
Márianosztra cieszyło się szczególnym uznaniem władców Węgier. Do swej królewskiej fundacji, 

do Márianosztra, pielgrzymowali węgierscy królowie, m.in. król Ludwik Wielki, król Maciej z żoną,

królową Beatrix, i kolejni władcy Korony św. Stefana.
Po tragicznej bitwie pod Mohaczem stoczonej 29 sierpnia 1526 r., kiedy wojska tureckie rozgromiły 

armię węgierską, los Węgier został przesądzony na 150 lat. Podczas tureckiej okupacji w XVI wieku, 

klasztor paulinów w Márianosztra został zdewastowany, a zakonnicy zostali rozproszeni. 

Jeszcze w 25 lat po wyzwoleniu spod jarzma tureckiego, klasztor Marianosztra wciąż leżał w gruzach. Dopiero po wyzwoleniu Budapesztu, w 1712 r. rozpoczął jego odbudowę György Széchenyi. 

Sanktuarium zostało całkowicie, od podstaw odrestaurowane. Pieczołowicie zachowano jednak ocalałe gotyckie łuki. Do 1720 r. zostały wzniesione dwie wieże monumentalnego barokowego kościoła parafialnego. W 1726 r. będzie już gotowy główny ołtarz, który zostanie ozdobiony wspaniałymi rzeźbami. W dniu 14 sierpnia 1729 r., w uroczystość Wniebowzięcia N.M.P. nową świątynię konsekrował arcybiskup Esztergom, paulin Imre Esterházy. Następnego dnia, 15 sierpnia został poświęcony dzwon. 

Także klasztor powrócił do życia. Sukcesywnie powstają bogato zdobione, figuralne ołtarze boczne. Zwiększa się liczba przybywających do Marianosztra pielgrzymów. Powstają kapliczki kalwaryjskie.
Sercem sanktuarium jest namalowany w 1711 r. obraz Maryi w typie Hodegetrii. Został on umieszczony najpierw w bocznym ołtarzu, a w 1984 r. został przeniesiony do centralnego ołtarza. Ten sporządzony na wzór jasnogórskiej ikony obraz Maryi z Dzieciątkiem został ukoronowany 31 sierpnia 1749 r. Paulińscy zakonnicy przez 300 lat wydatnie przyczyniali się do wzrostu czci Maryi z Marianosztra. Po różnych zawieruchach dziejowych, po dwustu latach, 2 października 1983 r., w święto Matki Bożej, Wielkiej Pani Węgier, miało miejsce ponowne przyozdobienie koronami tego wizerunku. Dokonał tego niezapomniany kardynał László Lekai, Prymas Węgier. Po powtórnej restauracji obrazu, w 2011 r. zostały na niego uroczyście nałożone korony przez biskupa diecezji Vác ks. Dr Beer Miklós w obecności 1,5 tysięcznej rzeszy wiernych.
W dziejach Márianosztra były jednak i kolejne bolesne karty. Po tragicznej kasacie paulinów dokonanej 

w 1786 r. przez cesarza Józefa II, kiedy to w dniu 30 sierpnia ostatni paulin opuścił Márianosztra, 

a wszystko z wyposażenia trzeciego z największych klasztorów węgierskich zostało wysprzedane. 

Budynek klasztorny w Márianosztra do 1858 roku stał najpierw pusty, potem na sto lat wykorzystywano 

go jako więzienie. W czasach wojen napoleońskich został zajęty na szpital. Po ostatniej kasacie, w 1950 r. tutejszy klasztor znów pozostał bez mnichów. W budynkach poklasztornych mieściło się jedno 

z najcięższych komunistycznych więzień dla mężczyzn. W najkrwawszych czasach komunizmu, 

po Powstaniu Węgierskim, właśnie tu zostało osadzonych i zamęczonych wielu węgierskich patriotów.
Po przemianach 1989 roku, kiedy to w 1990 r. węgierscy paulini mogli zaistnieć na nowo, do budynków klasztornych ponownie powrócili paulini. Tylko kilkunastu zakonnikom udało się jednak przeżyć i doczekać chwili, by już „legalnie" mogli chodzić w habitach i prowadzić paulińskie życie w odzyskanych klasztorach. Zarówno w klasztorze jak i w pięknej, barokowej świątyni zostało wznowione życie religijne. 

Z wolna rozkwitało prowadzone przez paulinów duszpasterstwo, coraz liczniej zaczęli przybywać 

pielgrzymi na coroczne, uroczyste odpusty. Węgierskie sanktuarium, Márianosztra, 13 X 2002 r.

obchodziło swoje 650-lecie. W dniu 4 maja 2012 r. świątynia uzyskała od Stolicy Apostolskiej dekret

 z zaszczytnym tytułem BASILICA MINOR - bazyliki mniejszej, który został uroczyście ogłoszony 

w Marianosztra w niedzielę, 7 X 2012 r. 

SANKTUARIA MARYJNE EUROPY - HISZPANIA

Sanktuarium Matki Bożej – Hiszpania – Teneryfa – Candelaria

Bazylika Matki Boskiej Gromnicznej

Zabytek historyczny położony w miejscowości La Candelaria (miasto i gmina w Hiszpanii,
na Teneryfie – Wyspy Kanaryjskie
Pod koniec XIV w., a zatem około sto lat przed podbiciem Teneryfy, na wybrzeżu doliny Güímar
pojawiła się drewniana rzeźba gotycka Matki Boskiej Gromnicznej, wizerunek, który Guanczowie
czcili nadawszy mu imię Chaxiraxi. Od roku 1526, rzeźba została umieszczona w sanktuarium,
które zbudowane zostało na rozkaz drugiego gubernatora Pedro Fernandeza de Lugo (Pedro Fernández
de Lugo). Ten pierwszy wizerunek Matki Boskiej Gromnicznej zaginął w wyniku powodzi w roku 1826,
a obecna rzeźba jest dziełem mieszkańca Teneryfy, Fernando Esteveza (Fernando Estévez), który wykonał ją w 1827 roku.
Bazylika to dzieło architekta Enrique Marrero Regalado i wzniesiona została w 1959 r. dzięki inicjatywie biskupa Teneryfy Domingo Pereza Caceresa (Domingo Pérez Cáceres), pochodzącego z Güímar. Zbudowana w stylu tradycyjnym, jej konstrukcja opiera się na trzech nawach, ze sklepieniem imitującym
styl mudéjar i kopułą o wysokości 25 metrów, ukoronowaną krzyżem. Góruje nad nią 45-metrowa wieża, ozdobiona kanaryjskim balkonem.
W głównej kaplicy umieszczony jest wizerunek Matki Boskiej Gromnicznej (Virgen de la Candelaria), ustanowionej w 1599 roku przez Papieża Klemensa VIII patronką archipelagu kanaryjskiego,
który to tytuł potwierdzony został w 1867 roku przez Piusa IX. W jej wnętrzu znajdują się malowidła ścienne autorstwa Jose Aguiara (José Aguíar) i dzieła malarza Martina Gonzaleza (Martín Gozález). Pozostałe dzieła to: „Chrystus Pojednania” (Cristo de la Reconciliación); barokowa monstrancja
wykonana na Wyspach Kanaryjskich w XVIII wieku oraz chrzcielnica o dużej wartości historycznej, pochodząca z XVI wieku.
Według legendy, figurka Matki Boskiej (Czarna Madonna) została znaleziona w morzu przez Guanczów jeszcze przed przybyciem Hiszpanów w 1390. Figurka była przez nich przechowywana w grocie,
a potem trafiła do pierwszej zbudowanej przez zakonników hiszpańskich kaplicy.
W roku 1826, podczas niezwykle silnego huraganu, fale morza dosięgnęły jej i porwały z kaplicy.
Po odnalezieniu umieszczono ją w jednym z ołtarzy okazałego sanktuarium. W 1959 roku zbudowano obecną bazylikę Matka Boża z Candelarii jest najważniejszym symbolem religijnym Wysp Kanaryjskich, podobnie jak Obraz Matki Boskiej Częstochowskiej w Polsce.
Chociaż święto liturgiczne Matki Boskiej Gromnicznej ma miejsce 2 lutego, to 15 sierpnia obchodzimy
jej ukazanie się. Wtedy to przybywają pielgrzymi z całej wyspy. Tuż przy bazylice znajduje się Źródło Pielgrzymów. Obok niego zaś wznosi się klasztor dominikanów zbudowany w 1803 roku, po tym,
jak pierwotny klasztor spłonął w pożarze. Klasztor zarządzany jest przez dominikanów, którzy od 1530 roku są kapelanami w Candelarii.
Za klasztorem znajduje się Jaskinia Achbinico lub św. Blasa, w której Guanczowie ustawili znalezioną
figurkę Matki Boskiej. Obok Placu Patronki Wysp Kanaryjskich (Plaza de la Patrona de Canarias)
wznosi się dziewięć olbrzymich rzeźb w brązie, władców Guanczów – wykonanych przez rzeźbiarza
z Teneryfy Jose Abada (José Abad).

SANKTUARIA MARYJNE EUROPY - NIEMCY

 PASSAU - NIEMCY - BAWARIA

Miasto biskupie Passau jest od dawna centrum życia religijnego dla Bawarii i Austrii. 

W 1611 r. biskup arcyksiążę Leopold przeniósł z Austrii do swego miasta rezydencjalnego 

obraz Matki Bożej z czule obejmującym ją Dzieciątkiem, dzieło Łucasza Cranacha starszego, 

jednego z najwybitniejszych malarzy niemieckich, wykonane zapewne po roku 1537.

Znakomite malowidło spodobało się dziekanowi katedry w Passau, Margrabiemu baronowi von Schwendi. Dlatego polecił wykonać dla siebie dwie kopie i jedną z nich umieścił w drewnianej kaplicy 

na terenie swego ogrodu u stóp dzisiejszej góry Mariahilf. Po serii objawień Matki Bożej zdecydował się 

w 1622 r. przenieść kaplicę z obrazem na górę i udostępnić ją dla wszystkich wiernych. 

Ze względu na duży napływ pielgrzymów musiał on już w 1624 r. rozpocząć budowę kościoła, 

która trwała do 1627 r. Budowniczym był mistrz Francesco Garbanino, zapewne z kręgu artystów messyńskich, którzy wtedy przynosili do Bawarii barokową sztukę. Ten nowy kościół szybko stał się ulubionym sanktuarium, które od 1631 r. było obsługiwane przez kapucynów z sąsiedniego hospicjum 

i z klasztoru w Passau. Oni to uczynili Mariahilf centrum pielgrzymkowym dla środkowej i południowo-wschodniej Europy, zwłaszcza – dzięki wzywaniu Matki Bożej pod tym imieniem podczas odsieczy Wiedeńskiej w 1683 r.

Mariahilf stała się istotną częścią kwitnącego kultu maryjnego okresu baroku. Powstały setki siostrzanych sanktuariów, przede wszystkim Amberg/Oberpfalz (Górny Palatynat), Innsbruck (tam znajduje się oryginał obrazu M.B. Łukasza Cranacha), Wiedeń i Monachium.
Mimo, że wezwanie “Mariahilf” (Maryjo pomóż!) w czasie obrony przed nawałnicą turecką szczególnie często było używane a także Marcus Aviano, kapucyński kaznodzieja ludowy, oddał tę batalię
pod jej opiekę, takie zwracanie się do Matki Bożej zawsze pozostało nacechowane problemami ludzkiej egzystencji. Potwierdzają to niezliczone relacje o cudach, wota i pieśni, które zostały spisane przez
Prokop z Templin, poety maryjnego Zakonu Kapucynów. Stąd ludzie wszystkich warstw społecznych
i z różnych regionów, w licznych grupach pielgrzymowały do Mariahilf, do czasu aż po upływie półtora wieku (150 lat) w okresie oświecenia i sekularyzacji, kiedy to pielgrzymki zostały ograniczone,
a w końcu praktycznie zlikwidowane.

Duch katolickiej reformy w Bawarii mógł – po upływie 30-tu lat (od 1830) ponownie ożywić pielgrzymki, ale zasadniczo tylko pielgrzymki z diecezji Passau i z pobliskiej Austrii. Do dziś przybywają regularnie pielgrzymki i procesje do Mariahilf.

Nieodłącznym elementem sanktuarium są tzw. schody pielgrzymie.
Modląc się na różańcu, wierni wchodzą po każdej perełce różańca stopniowo w górę aż do samego kościoła. W latach 1631-1803 oraz 1890-2002 sanktuarium było pod opieką OO. Kapucynów.
Od roku 2002 przeszło ono pod zarząd Zakonu Paulinów.

SANKTUARIA MARYJNE EUROPY - UKRAINA

Sanktuarium maryjne w Zarwanicy (ukr.: Зарваниця, Zarwanycja)

Українська греко-католицька Храм чудотворної ікониБожої Матері Монастир ордена Святого Феодора Студита

Зарвани́ця, Тернопіль, Україна

Ukraińskie Grekokatolickie Sanktuarium cudotwórczej ikony Matki Bożej
Klasztor Zakonu św. Teodora Studyty - Zarwanica, Tarnopol, Ukraina

Położona na Zachodnim Podolu w rejonie trembowelskim, obwodu tarnopolskiego mała wieś Zarwanica, stała się ośrodkiem kultu maryjnego już w XIII w. Według przekazów, w 1240 r. trafił tu mnich uciekający ze zrujnowanego i spalonego przez Mongołów Kijowa. Ujrzał we śnie Matkę Bożą, a gdy się obudził, zobaczył ikonę Panny Maryi z małym Jezusem. Mnich zbudował dla ikony kapliczkę. 

Przy niej wytrysnęło źródełko, którego woda miała wartości lecznicze i szybko uznano je za cudowne.

Według współczesnych badań obraz z Zarwanicy jest istotnie jednym z najstarszych
na dzisiejszej Ukrainie przedstawień Matki Bożej. Jego powstanie datuje się na XIII-XIV w.
W 1754 r. z fundacji hrabiego A. Mączyńskiego zbudowano w Zarwanicy murowaną cerkiew
Świętej Trójcy, istniejącą do dziś. W 1867 r. papież Pius IX wyraził zgodę na koronację ikony
i podniesienie świątyni, w której była czczona, do rangi sanktuarium.
Podczas I wojny światowej , kiedy na Podolu trwały ciężkie walki sama wieś Zarwanica,
jak i zabudowania sanktuarium zostały zniszczone w 1916 r. W 1922 r. sanktuarium wróciło do życia, odbudowane dzięki pomocy metropolity Szeptyckiego, który w tym samym roku odwiedził Zarwanicę.
Podkreślić trzeba, ze kult Matki Bożej Zarwanickiej łączył Polaków i Ukraińców.
Przedstawiciele obu nacji szli w pielgrzymkach na główny sierpniowy odpust Wniebowzięcia Matki Bożej. Rewanżowali się w ten sposób Ukraińcom za ich udział w pielgrzymkach pieszych do Husiatynia
na odpust św. Antoniego. O żadnych niesnaskach narodowych między obydwoma nacjami nie było
nawet mowy. Zgodne współżycie animowali księża obu obrządków.
Druga wojna światowa spowodowała znaczące ograniczenie Zarwanicy i praktykowanie kultu
Matki Bożej . W 1944r. sowieci po ponownym zajęciu Ukrainy skazali sanktuarium na Zagładę.
W 1944r. spalona została drewniana cerkiew, a dwa lata później klasztor studytów.
Zabroniono wszelkich nabożeństw na zewnątrz murowanej cerkwi. Przekształcono ją w parafialną,
a jej proboszcz musiał formalnie przystąpić do prawosławia. Cudowne źródełko ogrodzono drutem kolczastym. Zakazano też wszekich pielgrzymek do Zarwanicy. Milicja i KGB zamykały wszystkie
drogi prowadzące do miejscowości, by to wyegzekwować.
Mimo to wierni z podziemnej greckokatolickiej Cerkwi starali się nawiedzać sanktuarium,
czemu sprzyjało położenie Zarwanicy i jej oddalenie od większych ośrodków miejskich.
Nabożeństwa dla pielgrzymów odprawiano w lesie i wiejskich chatach.
Zaznaczyć trzeba, że Cudowna Ikona była zawczasu ukryta w jednej z chat i zamurowana w stropie.
W cerkwi eksponowano jej kopię. Władze rozwścieczone bezskutecznością działań, ogrodziły teren sanktuarium drutem kolczastym, zniszczyły kapliczkę przy cudownym źródełku, a je same zasypały śmieciami, a gdy i to nie pomogło, zalały betonem. Woda i tak wydobywała się na powierzchnię,
co wierni uznali za cudowne zjawisko. Nocami przekradali się przez druty kolczaste, by nabrać wody.
Jeżeli zostali przy tym złapani, w trybie administracyjnym byli zsyłani na trzymiesięczne roboty
do Kazachstanu. To jednak nikogo nie odstraszało. Po całym Podolu szedł hyr o cudownych uzdrowieniach za wstawiennictwem Matki Bożej Zarwanickiej. Doznało je wiele osób, które obmyły się wodą
pochodzącą z cudownego źródła, zdobytą z tak dużymi trudnościami.
W 1975r. w Zarwanicy powstało tajne seminarium podziemnej greckokatolickiej Cerkwi.
Działało ono w wiosce aż do pierestrojki.
W 1988r. ujawnił się biskup Pawło Wasyłyk, który zorganizował w Zarwanicy mimo ostrych protestów władz uroczyste obchody tysiąclecia Chrztu Rusi. W 1991r. w sanktuarium wyremontowano cerkiew, odbudowano kaplicę u źródła, Drogę Krzyżową, zaczęto wznosić dom rekolekcyjny, klasztor Ojców Studytów i klasztorną cerkiew.
Odzyskanie przez Ukrainę niepodległości podniosło rangę sanktuarium w Zarwanicy.
Stała się ona jednym z narodowych miejsc kultu. W 1991r. Zarwanicę odwiedził kardynał Myrosław Lubacziwski. Dwa lata później do sanktuarium przybył arcybiskup Włodymyr Sterniuk.

W sierpniu 2004r. sanktuarium w Zarwanicy nabrało jeszcze jednego wymiaru, a raczej wróciło 

do swych korzeni. Odbyła się w nim pielgrzymka pojednania polsko- ukraińskiego. 

Wzięło w niej udział ponad 200 tys. pielgrzymów z Ukrainy i Polski. 

Podczas niej zwierzchnik Cerkwi greckokatolickiej kard. Lubomyr Huzar oraz Prymas Polski 

kard. Józef Glemp modlili się o wzajemne przebaczenie. 

W Zarwanicy zaczęły też w XXI wieku dobywać się Konferencje Episkopatu Cerkwi Greckokatolickiej.

Zarwanica to obok katedry św. Jura we Lwowie najświętsze miejsce kultu grekokatolików.
To słynne miejsce kultu maryjnego zwane jest też „ukraińskim Lourdes”.

SANKTUARIA MARYJNE EUROPY - SZWAJCARIA

Sanktuarium Czarnej Madonny w Einsiedeln 

 

Einsiedeln to najważniejsze w Szwajcarii sanktuarium maryjne. 

Tutaj w kościele zakonu benedyktynów znajduje się cudowna figurka Czarnej Madonny. 

Co roku oddaje jej cześć ponad pół miliona pielgrzymów niemal z całego świata.
Malowniczo położony kościół przyciąga wzrok fasadą z dwiema wieżami o wys. 56 m, w których zamontowano 12 dzwonów. Plac przed kościołem otaczają arkady zdobione rzeźbami. 

Wnętrze świątyni jest pięknie ozdobione, głównie bogatymi rzeźbami i freskami. Nad świątynią wznosi się kopuła o wys. 30 m i średnicy 13,5 m. W ołtarzu znajduje się relikwiarz z czaszką św. Meinrada. Centralnym punktem kościoła jest Kaplica Łask z czarnego marmuru. Powstała ona w XVII w. 

na miejscu skromnej kaplicy, w której św. Meinrad modlił się przed figurą Matki Bożej, którą otrzymał 

od Hildegardy, wnuczki Karola Wielkiego. Ta rzeźba spłonęła w 1465 r. 

Obecna figura pochodzi z połowy XV w. Od XVII w. datuje się zwyczaj ubierania jej w bogate szaty. Zaczernienie twarzy Madonny i Dzieciątka przypisuje się dymom ze świec, lamp oliwnych i pożarów. 15.08.1934 r. statuę ukoronowano. 

15.06.1984 r. sanktuarium w Einsiedeln odwiedził Ojciec Święty Jan Paweł II.
Święty Meinrad urodził się ok. 800 r. Ten kapłan, a później także zakonnik-benedyktyn odnalazł 

w sobie powołanie do życia pustelnika. Gościnnego i ufnego eremitę w wieku 60 lat zamordowano. 

W miejscu jego kaplicy kanonik Eberhard ze Strasburga zgromadził okolicznych braci 

i utworzył zgromadzenie.

Ciekawostki:
Poniżej kościoła wypływa źródełko zwane fontanną Maryi. Czerpał z niego wodę św. Meinrad a wierni od wieków piją ją wierząc w otrzymanie łask.
Herb klasztoru - dwa kruki, to pamiątka po legendzie, wg której oswojone kruki św. Meinrada wskazały sprawców jego zabójstwa.

SANKTUARIA MARYJNE EUROPY - LUKSEMBURG

Matko Boska, Pocieszycielko Strapionych, módl się za mieszkańców Luksemburga.

Luksemburczycy kochają Maryję. W wielu miastach i wsiach wznoszą się niewielkie sanktuaria maryjne, 

do których każdego roku pielgrzymują mieszkańcy. Do Vianden, przy granicy z Niemcami, przychodzą przede wszystkim chorzy. Czczą w tym miejscu Maryję, zwaną Uzdrowieniem Chorych. Górnicy mają swoją królową w Kayl.

A okazałe sanktuarium w Niederwiltz ku czci Chrystusa Króla i Matki Bożej Fatimskiej ludzie zbudowali, kiedy zakończyła się II wojna światowa. Chcieli podziękować za wyzwolenie Luksemburga spod okupacji niemieckiej.
Patronką Wielkiego Księstwa Luksemburg jest Matka Boża Pocieszycielka Strapionych.
Jej figurę mieszkańcy umieścili w ołtarzu katedry pod wezwaniem Najświętszej Maryi Panny
w Luksemburgu.
W specjalnym dekrecie z 1966 roku oddano księstwo pod opiekę Maryi.
Na pamiątkę tego wydarzenia każdego roku, aż do dnia dzisiejszego, między trzecią a piątą Niedzielą Wielkanocną obchodzona jest słynna dwutygodniowa oktawa ku czci Matki Bożej z Luksemburga.
W tym roku będzie to od 25 kwietnia do 9 maja. Podczas oktawy cudowna figura ubrana w piękne szaty, niesiona jest w procesji. Maryja ma też szatę w barwach naszego kraju – biało-czerwoną.
Ufundowała ją Polonia mieszkająca w Luksemburgu. W prawej ręce Matka Boża trzyma berło,
na którym wisi złoty klucz do miasta i do serc mieszkańców Księstwa.

SANKTUARIA MARYJNE EUROPY - WŁOCHY

Sanktuarium Matki Bożej Łaskawej w Le Grazie (Curtatone)

(wł. Il Santuario della Beata Vergine delle Grazie) - kościół zbudowany w stylu gotyku lombardzkiego, poświęcony Matce Bożej, znajdujący się we Włoszech, w miejscowości Le Grazie,

należącej do gminy Curtatone, ok. 7 km od Mantui. 

Do sanktuarium wzniesionego nad wodami rzeki Mincio przylega wielki plac, na którym co roku 

14 i 15 sierpnia odbywa się konkurs malowania obrazów kredą na asfalcie. 

Jest to tzw. Concorso dei Madonnari (konkurs rysowników ulicznych, dosłownie "malujących Madonny")

Początki kościoła w Le Grazie sięgają lat 1150 - 1200. Wówczas miejscowość ta nazywała się Prato Lamberto. Na niewielkim cyplu wyłaniającym się z trzcin, którymi porośnięte były brzegi rzeki, rybacy 

i chłopi z okolic Mantui zbudowali ołtarzyk z wizerunkiem Maryi z Dzieciątkiem. 

Obraz ten był przez miejscową ludność otaczany szczególną czcią. Maryi obecnej w swoim wizerunku zaczęto też przypisywać cudowną moc, a mieszkańcy okolic Mantui wierzyli, że za wstawiennictwem 

Matki Bożej otrzymywali różne łaski. Nad ołtarzem została więc zbudowana kaplica, aby chronić obraz przed wpływem warunków atmosferycznych. Wraz z rozbudową struktury architektonicznej 

zwiększało się też zainteresowanie tym miejscem. W 1399 w. Mantuę nawiedziła epidemia dżumy. Ówczesny władca, Franciszek I Gonzaga uznał ustąpienie zarazy za łaskę otrzymaną przez 

wstawiennictwo Madonny i na tę pamiątkę rozkazał zbudować w miejscu dawnej kaplicy kościół poświęcony Maryi. Prace budowlane zostały powierzone architektowi Bartolino z Novary, 

który w tym samym czasie projektował w Mantui Castello di San Giorgio oraz zamek Estense w Ferrarze. Kościół zbudowano w stylu gotyku lombardzkiego, a jego budowa kosztowała 30000 skudów w złocie. 

W 1406 kościół został konsekrowany w obecności darczyńcy oraz biskupów Mantui i Cremony.

Od tego czasu liczba pielgrzymów odwiedzających to miejsce ciągle rosła. Już nie byli to tylko mieszkańcy okolicznych miejscowości, ale także przybysze z daleka. Byli wśród nich nawet cesarz Karol V Habsburg
i papież Pius II. Sanktuarium otrzymywało też liczne darowizny, które sprawiły, że oryginalna struktura architektoniczna kościoła uległa licznym modyfikacjom. Począwszy od 1412 do końca XV w. zostały zbudowane: konwent, szkoła, oratorium i biblioteka. Niektóre z zamożnych rodzin mantuańskich ufundowały prywatne kaplice przylegające do konwentu lub też znajdujące się wewnątrz kościoła. Były to też miejsca pochówku członków tych rodzin. Nad rozbudową kościoła pracował też Giulio Romano. W 1521 wokół placu został zbudowany portyk z 52 arkadami. Stał się on miejscem handlu dla licznych kupców, ponieważ 11 sierpnia 1525 markiz Fryderyk II Gonzaga przeniósł tu targ z portu w Mantui, zapoczątkowując tradycję targu sierpniowego, zwanego Fiera di ferragosto delle Grazie.
Rozliczne darowizny doprowadziły do rozbudowy bazyliki, która stała się wielkim kompleksem budynków. W 1642 dobudowana została zakrystia oraz nowe skrzydło portyków wzdłuż placu.
Ambitny projekt z 1700, którego pomysłodawczynią była księżna Anna Izabela z Guastalli, przewidywał zbudowanie 15 kaplic wzdłuż drogi do Mantui, ale nie został zrealizowany.
W 1782 konwent został zamknięty i przekształcony w szpital. Zaczął się okres upadku sanktuarium.
W czasie inwazji napoleońskiej zostało ono pozbawione zbiorów darów wotywnych, znacznej części kosztowności, a zbiory biblioteczne zostały zniszczone lub zagrabione.
W 1810 władze francuskie rozwiązały konwent i wygnały rezydujących tu franciszkanów.
W 1812 zniszczono lub rozebrano częściowo tego budynki kompleksu architektonicznego.
Sanktuarium pozostawało w ruinie aż do czasu, kiedy zajęli się nim biskupi Mantui - Corti, Rota i Sarto (późniejszy papież Pius X). Wtedy zaczęła się nowa epoka w jego historii, zostało bowiem odrestaurowane
i wzmogła się jego aktywność duszpasterska.
W 1886 powrócili tu franciszkanie, a w 1905 ich miejsce zajęli pasjoniści.
Od 1935 posługę pełnią tu księża diecezjalni.

Obraz czczony w sanktuarium przedstawia Madonnę w stylu zwanym przez ikonografię Eleusa, 

gdyż jej policzek dotyka policzka Dzieciątka, które trzyma na ręku. 

Dzieciątko Jezus ma twarz owalną. Sprawia wrażenie, że patrzy na widza. Jego odzienie swym kolorem odcina się od dwukolorowych szat Maryi, które z kolei ozdobione są różami i innymi ornamentami. 

Kolor tła pozwala wyodrębnić aureole i korony, które wieńczą głowy Madonny i Dzieciątka, 

a także zwraca uwagę na spojrzenie, które te postacie wymieniają między sobą.

W ciągu wieków obraz był odnawiany i poprawiany, co jest dostrzegalne szczególnie
w obrębie oczu i dłoni. Pomimo stosowania rozmaitych technik przy poprawkach, można stwierdzić,
że dzieło zostało namalowane ok. 1300. Jest więc najstarszym obiektem w świątyni.

SANKTUARIA MARYJNE EUROPY - SŁOWACJA

 LEWOCZA - miasto powiatowe we wschodniej Słowacji, w kraju preszowskim, 
w historycznym regionie Spisz..

Górująca nad Lewoczą Olivetska Góra od wieków znana była jako miejsce kultu
Najświętszej Maryi Panny. Stąd też pochodzi jej druga nazwa — Mariańska Góra, czyli Góra Matki Bożej. Z zachowanych dokumentów wiadomo, że pielgrzymowano tu już w XIII w.
W 1247 roku na Mariańskiej Górze zbudowano pierwszy, niewielki kościółek pw. Nawiedzenia Matki Bożej. Być może powstał on jako dziękczynne wotum mieszkańców Lewoczy i okolicznych osad,
którzy ocaleli podczas najazdu Tatarów w 1241 roku. Prawie wiek później, w 1311 roku, w Lewoczy osiedli franciszkanie, którzy jako czciciele Najświętszej Panny otoczyli kościółek troskliwą opieką.
W 1322 roku, z inicjatywy ówczesnego proboszcza Lewoczy, świątynia została wyremontowana
i ozdobiona. Do Lewoczy przybywało coraz więcej pielgrzymów — nie tylko z terenu Spisza,
ale także z innych rejonów dzisiejszej Słowacji, Węgier oraz z południowej Polski. Kościół więc powiększono i przebudowano w 1470 r. W tym też czasie umieszczono w nim gotycką rzeźbę Madonny Niepokalanej, czczoną od tej pory jako słynącą łaskami. Być może zastąpiła ona zniszczony, pierwotny wizerunek. Podczas reformacji wierni nadal przybywali na Mariańską Górę, mimo zakazu ówczesnych władz; nieposłusznych karano grzywną.
Po okresie reformacji nastąpiło wyraźne ożywienie kultu Matki Pana w Lewoczy. Matkę Bożą
z Mariańskiej Góry zaczęto czcić jako patronkę trwających w wierze. W 1673 roku Stolica Apostolska przyznała sanktuarium liczne odpusty, co spowodowało kolejny wzrost liczby pielgrzymów.
Kościół wielokrotnie przebudowywano i powiększano. W 1698 r. na jego miejscu została wzniesiona
druga świątynia, a w 1819 r. trzecia. Budowa obecnego kościoła trwała w latach 1906—1914.
Został on uroczyście poświęcony 2 lipca 1922 roku przez spiskiego biskupa Jana Wojtaszaka  późniejszego słowackiego męczennika z czasów komunizmu, obecnie Sługę Bożego i kandydata na ołtarze.
Szczególnie uroczyście obchodzony był na Mariańskiej Górze Jubileuszowy Rok 1900.
Rozporządzeniem biskupa spiskiego Pawła Szmresaniego, wierni, którzy nie mogli udać się na pielgrzymkę do Rzymu, otrzymywali odpust jubileuszowy, odwiedzając tutejsze sanktuarium w uroczystość
Nawiedzenia Matki Bożej. Jak zanotował ks. Alojzy Friedrich w wydanym w 1911 roku dziele
pt. „Historye cudownych obrazów Najświętszej Maryi Panny w Polsce”, w dniu tym wyruszyła
na Mariańską Górę „...wspaniała procesya z muzyką i śpiewem pobożnym. (...)
Dwie godziny postępowała procesya na stromą górę, podczas której 80 młodych mężczyzn utrzymywało porządek, a 120 panien w bieli ubranych rzucało kwiaty pod stopy księdza biskupa”.
Ostatnia pielgrzymka przed objęciem władzy przez komunistów, z udziałem tysięcy wiernych,
odbyła się w 1948 roku, zaś pierwsza pielgrzymka po upadku komunizmu — w roku 1990.
W latach 1948—1990, mimo licznych szykan i zakazów, wierni przybywali do tutejszego sanktuarium prosząc Madonnę o wsparcie i ratunek. Miejsce to stało się w tym okresie narodowym sanktuarium Słowaków, podobnie jak Częstochowa w Polsce. W 1984 roku świątynia została podniesiona przez
władze kościelne do godności bazyliki mniejszej. Obecnie na Mariańską Górę, jak przed wiekami, pielgrzymują obok Słowaków, Węgrzy i Polacy, katolicy rzymscy, grekokatolicy i ewangelicy.
Do sanktuarium wiedzie z Lewoczy prosta, stroma, wysadzana drzewami droga, przeznaczona
dla pieszych. Idących prowadzą niebieskie znaki turystyczne i kapliczki opatrzone datą 1869.
Nie mniej stromą drogą można dojechać aż do parkingu urządzonego w lesie nieopodal kościoła.
Stoją tutaj stylowe drewniane wiaty z ławkami i stolikami. Ścieżka prowadzi w dół, gdzie na stoku
znajduje się kaplica wzniesiona nad źródłem. Wielowiekowa tradycja głosi, że woda z tego źródła
ma moc uzdrawiającą.
Świątynia jest neogotycka. Z daleka widnieje górująca nad nią strzelista wieża. Obok, nieco niżej, stoi niewielki dom rekolekcyjny, a w tyle greckokatolicka drewniana kaplica wzniesiona w 1847 roku przez rzymskokatolickiego proboszcza Lewoczy — Józefa Dulowicza. Sanktuarium opiekują się siostry salwatorianki.
Słynąca łaskami figura znajduje się w ołtarzu głównym, podobnie jak boczne, neogotyckim.
Powstał on w 1922 roku z fundacji bpa Jana Wojtaszaka. Madonna stoi odziana w strój królewski,
dzierżąc w prawej dłoni berło. Jej postać otacza krąg z promieni.
Wokół ołtarza zawieszono liczne wota i tabliczki wotywne; pochodzące z czasów komunistycznych
są anonimowe, czasem nie zawierają nawet imienia.
Na ścianie kościoła, przy wejściu, widnieje tablica upamiętniająca wizytę Jana Pawła II,
na której wypisano fragment homilii wygłoszonej przez Papieża na Mariańskiej Górze:
„Jest prawdą, że liczni synowie i córki ziemi słowackiej zawdzięczają tej świątyni to, że prawda o Bogu i wiara w Niego zachowały się żywe w ich sercach”.

 

Między położonym w dolinie miastem Lewocza na Spiszu a wznoszącą się nad nim górą, 

na której szczycie znajduje się maryjne sanktuarium, w środku rozległej łąki stoi krzyż. 

Upamiętnia on miejsce, gdzie 3 lipca 1995 r. Ojciec Święty Jan Paweł II odprawił Mszę św., 

w której uczestniczyło ponad 650 tys. wiernych.

Po raz pierwszy Słowacy mogli przyjmować Następcę św. Piotra jako wolny naród, 

suwerenne państwo, któremu pomimo wielu przeciwności udało się wytrwać w wierze. 

Słowackiego katolicyzmu nie zmogła w przeszłości reformacja, hitleryzm ani socjalizm, 

budowany tu wyjątkowo starannie. Po okresie, kiedy w kościołach można było spotkać jedynie 

garstkę staruszek i małych dzieci 

(za przyznanie się do katolicyzmu groziło zwolnienie z pracy i wyrzucenie ze szkoły), 

wielotysięczne tłumy stanęły wokół ołtarza ustawionego u stóp sanktuarium, 

zwanego często słowacką Częstochową.

Do Lewoczy pielgrzymowałem 2 razy, ostatnio byłem tam z Norbertem we wrześniu 2012 roku.

Polecam wszystkim, którzy będą na Słowacji aby odwiedzili to święte miejsce Słowaków.