NOWY SĄCZ-BAZYLIKA ŚW. MAŁGORZATY

 NOWY SĄCZ 16.VI.2014 r.

Z wyjazdu do Nowego Sącza wróciliśmy z nowym wózkiem inwalidzkim,
który został nam nieodpłatnie pożyczony przez stowarzyszenie SURSUM CORDA. 
Mamy więc wózek na czas naszego pobytu w Krynicy-Zdroju i możemy spokojnie i bez przeszkód 
zwiedzać okolice, które są tutaj w Beskidzie Sądeckim bardzo atrakcyjne.


Sanktuarium Przemienienia Pańskiego w Nowym Sączu

OBRAZ PANA JEZUSA PRZEMIENIONEGO

Prawdziwe Oblicze znajdujące się w ołtarzu głównym kościoła parafialnego św. Małgorzaty

w Nowym Sączu jest malowane temperą na desce, ma kształt pionowego prostokąta o wymiarach 68 x 84 cm. Podobrazie zbudowane jest z trzech desek z drzewa lipowego, które są jednakowej długości 84 cm, grubości ok. 2 cm i szerokości ok. 25 cm, 20 cm, 24 cm. Warto jeszcze zauważyć, że szerokość poszczególnych desek nie jest jednakowa po obu końcach. Deski są sklejone ze sobą na styk. Na odwrocie jedno z dwóch sklejeń jest specjalnie wzmocnione. Cały obraz jest ujęty w srebrne obramowanie . 
Obraz przedstawia Oblicze Chrystusa w pozie frontalnej. Twarz okrągła, modelowana spokojnym światłocieniem, a na policzkach delikatnie zaznaczono czerwienią rumieniec. Czoło jest szerokie, odsłonięte poprzez zaczesanie na boki ciemnych brązowo-czarnych włosów, rozchodzących się od przedziałka przechodzącego przez środek głowy. Łuki brwiowe mocno zarysowane brązem, z których lewy  jest nieco dłuższy, szerszy i wyżej położony. Przedłużeniem brwi jest cień położony po obu stronach nasady nosa. Oczy umieszczone w mocno zarysowanych światłocieniem oczodołach są otwarte i lekko skierowane w prawą stronę. Powieki, z których dolna jest wyraźnie szersza, złączone są ze sobą charakterystycznym półokrągłym wykrojem przy nasadzie nosa. Sam nos jest długi, prosty, z symetrycznie wykreślonymi nozdrzami, podkreślony jest cieniem mocniej z lewej strony i lekkim światłem zaznaczonym na czubku. Usta są wąskie, zaciśnięte, zaznaczone czerwienią, z wyraźniejszą wargą dolną i wkoło otoczone są zarostem. Wąsy przedzielone na środku rozchodzą się łukiem, łączą się z zarostem po bokach twarzy oraz z brodą, która w okolicy wargi ma charakterystyczne przerzedzenia. Dolne partie uszu zdają się być umieszczone jakby za wysoko, ukazują się spod włosów opadających po bokach twarzy. Głowę otacza złoty nimb w centrum którego znajdują się ornamenty roślinne. W środku ornamentu na szczycie znajduje się największy motyw. Mniejsze motywy są oddzielone od centralnego znajdują się po prawej i po lewej stronie, jakby nawiązując do nimbu krzyżowego. Ornament został namalowany czerwienią. 
Pod obrazem znajduje się srebrna sukienka, wytwornie zdobiona we floresy en relif. W górnej części tej blachy floresy przedstawiają dwa ptaki dziobiące winogrona, a pośrodku znajduje się napis w języku łacińskim:  SPECIOSUS FORMA PRAEFILYS HOMINUM - PSALM 44      Powierzchnia po bokach wypełniona jest ornamentem stylizowanej roślinności, wykonanej techniką rytu i puncowania, ukazując po stronie lewej klęczącą postać ze złożonymi rękoma. Na całej długości tej dekoracyjnej części ramy znajduje się napis, także w języku łacińskim: MARTINUS FRANKOWICZ CIVIS SANDECENSIS, DEVOTUS ERGA LMAGINEM HANC SALVATORIS, PRO EXTRUENDIS LAMINIS ARGENTEIS PATRIMONIUM SUUM OBTULIT, QUIBUS IMPENSIS MAXIMA PARS IMAGINIS HUIUS CONTECTA EST, ANNO DOMINI QUO ET ALTARE PERFECTUM 1636 .      Obraz wraz z tą częścią otoczony jest bogatym srebrnym obramowaniem, którego elementem są m.in. promienie nawiązujące chyba do tych, którymi obraz był otoczony jeszcze w XVII w . Nad i pod obramowaniem umieszczone są symbole: nad - Boga Ojca, a pod - Ducha Świętego. 

W 1894 r. obraz umieszczono już w osobnym ołtarzu Przemienienia Pańskiego zbudowanym specjalnie w tym celu w prawej bocznej nawie kolegiaty. Nieco zaś później, bo około 1910 r., w sądeckiej farze powstało na nowo bractwo Przemienienia Pańskiego. Do roku 1970 obraz pozostawał  w prawym bocznym ołtarzu sądeckiej fary, by dnia 6 sierpnia 1971 r. zostać uroczyście przeniesionym do ołtarza głównego. Przez trzy poprzednie wieki kult Przemienienia Pańskiego stale wzrastał, o czym świadczą liczne wota i historyczne wzmianki o potęgującym się ruchu pielgrzymkowym, jednak po tym wydarzeniu kult wzrósł do tego stopnia, iż kościół św. Małgorzaty stał się w powszechnym odczuciu wiernych autentycznym Sanktuarium Chrystusa Przemienionego.