Uroczystość ta, przypomina nam o tym wielkim zdarzeniu, od którego rozpoczęła się nowa era
w dziejach ludzkości. Archanioł Gabriel przyszedł do Maryi, niewiasty z Nazaretu, by zwiastować Jej,
że to na Niej spełnią się obietnice proroków, a Jej Syn, którego pocznie w cudowny i dziewiczy sposób
za sprawą Ducha Świętego, będzie Synem samego Boga. Fakt, że uroczystość ta przypada często
w trakcie Wielkiego Postu uzmysławia nam, że tajemnica Wcielenia jest nierozerwalnie związana
z tajemnicą śmierci i zmartwychwstania Chrystusa.
Początki tej uroczystości są nadal przedmiotem dociekań. Najprawdopodobniej nie została ona wprowadzona jakimś formalnym dekretem władzy kościelnej, ale wyrosła z refleksji nad wydarzeniem
tak szczegółowo przedstawionym na kartach Ewangelii. Uroczystość Zwiastowania zaczął najpierw wprowadzać Kościół Wschodni już od wieku V. Na Zachodzie przyjęło się to święto od czasów papieża św. Grzegorza Wielkiego (+ 604). Najstarszym świadectwem tego święta na Wschodzie jest homilia Abrahama z Efezu, wygłoszona najprawdopodobniej w Konstantynopolu między 530 a 550 r.
Święto w Konstantynopolu potwierdzone jest w VI w., w Antiochii pod koniec VI w., w Jerozolimie w I połowie VII w. Na Zachodzie natomiast potwierdzenie znajdujemy w VII w. (Rzym i Hiszpania). W swoich początkach uroczystość ta miała wysoką rangę, gdyż była uważana za święto Pańskie. Akcentowano nie tyle moment zwiastowania, co wcielenia się Chrystusa Pana, czyli pierwszy
akt Jego przyjścia na ziemię i rozpoczęcia dzieła naszego zbawienia. Tak jest i dotąd.
Z czasem lud nadał temu świętu charakter maryjny, pierwszą osobą czyniąc Maryję jako
"błogosławioną między niewiastami", wybraną w planach Boga na Matkę Zbawiciela rodzaju ludzkiego. Liber Pontificalis papieża św. Sergiusza I (687-701) poleca, aby w święto Zwiastowania, podobnie jak w święto Ofiarowania Pana Jezusa, Narodzenia i Zaśnięcia Maryi wychodziła procesja
z litanią z kościoła św. Hadriana do bazyliki Matki Bożej Większej.
O święcie Zwiastowania wspominają synody w Toledo (656) i w Trullo (692).
We Francji na ten dzień była przeznaczona osobna, bardzo piękna procesja.
Wiadomo także, że już w IV wieku w Nazarecie powstała bazylika Zwiastowania.
Wystawił ją bogacz żydowski, Józef z Tyberiady, który przeszedł na chrześcijaństwo.
Wybudował on kościół na miejscu, gdzie według podania miał stać domek Świętej Rodziny.
W roku 570 nawiedza tę bazylikę i opisuje pielgrzym, Antoni z Piacenzy. Przetrwała ona do wieku XI. Krzyżowcy na jej miejscu wystawili o wiele większą i bardziej okazałą. Ta z kolei przetrwała aż do roku 1955, kiedy to franciszkanie wystawili nową, obecnie istniejącą świątynię.
W odległości ok. 200 metrów od niej znajduje się kościół św. Józefa.
W wieku VI stał na tym miejscu kościół Matki Bożej Karmiącej. W pobliżu niego znajduje się także synagoga, zbudowana na miejscu tej, w której Chrystus często przebywał i nauczał.
Pamiątką najpewniejszą z czasów Maryi jest jej studnia, jedyna zresztą w Nazarecie.
Na tym miejscu stał kiedyś kościół poświęcony świętemu archaniołowi Gabrielowi.
Sanktuarium Zwiastowania NMP
w Kazimierzu Dolnym nad Wisłą
W 1589 r. dwaj mieszczanie, Bartłomiej i Mikołaj Przybyłłowie, wybudowali na Plebance
nieduży kościół pod wezwaniem Zwiastowania Najświętszej Maryi Panny.
Konsekrował go sufragan krakowski, bp Paweł Dębski w 1591 r.
W 1627 r. przy kościele osiedlili się franciszkanie-reformaci, zaproszeni przez opata tynieckiego,
Henryka Firleja, późniejszego biskupa przemyskiego. Zakonnicy powiększyli kościół, dobudowując prezbiterium z chórem zakonnym oraz przedłużając nawę; zakrystię zaś przerobili na kaplicę św. Rocha
i św. Sebastiana.
Cudowny obraz Zwiastowania Najświętszej Maryi Panny, znajdujący się w ołtarzu głównym,
malowany olejno na desce (110×210cm), pochodzi z 1600 r. Namalował go miejscowy artysta,
Stanisław, wzorując się na miedziorycie holenderskiego twórcy Hendricka Goltziusa
(1558, Mülbracht - 1617, Haarlem), w stylu Rafaella Sanzio.
Czcią cieszył się od samego początku i już w 1628 r. komisja biskupia określiła go i opisała jako
„łaskami i cudami słynący, ozdobiony wieloma wotami ze złota i srebra”.
W 1770 r. obraz ozdobiono sukienką rzeźbioną z drzewa i pozłaconą.
W 1841 r. Matka Boża Kazimierska otrzymała sukienki z metalu - pozłacane i srebrzone -
oraz złoconą koronę, które przetrwały do dnia dzisiejszego.
W 1827 r. klasztor i kościół uległy dużym zniszczeniom podczas pożaru.
Kościół odnowiono w duchu neoklasycznym.
W początkach I wojny światowej w 1915 r. wypychane przez wojska niemieckie oddziały rosyjskie podpaliły Kazimierz. Klasztor uległ poważnym zniszczeniom.
31.viii.1986 r. w Wąwolnicy, w czasie V Ogólnopolskiego Kongresu Mariologicznego i Maryjnego,
Pani Kazimierska została ozdobiona koroną papieską, wykonaną wspólnie przez
dr Magdalenę Piwocką, artystę Rafała Lisowicza i o. Adama Błachuta.
Koronacji dokonał metropolita krakowski kard. Franciszek Macharski.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz