ŚWIĘTO OFIAROWANIA PAŃSKIEGO - MATKI BOSKIEJ GROMNICZNEJ

Kościół katolicki w niedzielę 2 lutego obchodzi Święto Ofiarowania Pańskiego. 
W polskiej tradycji bardziej znane jest ono jako święto Matki Boskiej Gromnicznej, 
gdyż tego dnia święci się świece gromniczne.
 Tego samego dnia Kościół katolicki obchodzi Światowy Dzień Życia Konsekrowanego,
który wprowadził papież Jan Paweł II w 1997 roku.
Papież Franciszek zapowiedział ogłoszenie 2015 Rokiem Życia Konsekrowanego.

Święto Ofiarowania Pańskiego wprowadził papież Gelazy I (zm. 496 r.).
Jest ono nawiązaniem do ewangelicznego opisu ofiarowania Jezusa. 40 dni po jego narodzinach 
Maryja i Józef zanieśli dzieciątko do świątyni w Jerozolimie, by zgodnie z prawem
mojżeszowym ofiarować je Bogu w hołdzie dziękczynienia za darowanie Izraelitom życia 
podczas przejścia przez Egipt Anioła Zniszczenia.
Przebywający wtedy w świątyni starzec Symeon rozpoznał w Jezusie Mesjasza.

Święto to zamyka cykl świąt Bożego Narodzenia. W kościołach rozbiera się tego dnia żłóbki, 
a w domach choinki, przestaje się śpiewać kolędy, kończy się okres wizyt duszpasterskich w domach.

Tego dnia przynosi się do kościołów do poświęcenia świece woskowe.
Później niesie się je w procesji. Są one symbolem człowieczeństwa Syna Bożego,
a także symbolem wiary, nadziei i miłości, z jakimi chrześcijanin powinien podążać za Chrystusem.
Świece te nazywane są gromnicami i od nich też pochodzi potoczna nazwa święta
 – Matki Boskiej Gromnicznej.
 Z kolei nazwa świecy związana jest z przypisywaną jej mocą odwracania gromów.
 Świece te zapala się potem podczas mszy św. i innych nabożeństw, np. przy udzielaniu sakramentów świętych (z wyjątkiem sakramentu pokuty), na procesjach i w czasie innych ceremonii liturgicznych.
 Powszechne przekonanie o mocy ochronnej gromnicy związane było z wiarą w patronat i opiekę Matki Bożej jako pośredniczki między ludźmi a Bogiem, zdolnej do wyjednywania łask. Aby sobie zapewnić stałą opiekę Najświętszej Marii Panny, gromnicę umieszczano w domach zwykle nad łóżkiem. Zapalano ją też przy konających.

Ludowy poeta z Limanowszczyzny, Józef Strug,
- tak przed wielu laty pisał o Gromnicznej świecy:

"Gdy życie nasze dobiegnie do końca,
Gdy Bóg ostatnie godziny policzy,
Niech nam zaświeci, jak promienie słońca,
Światło gromnicy
Gdy nasze czoło pot śmiertelny zrosi,
Gdy nasze łoże obstąpią szatani,
Twojej obrony niech każdy uprosi -
Gromniczna Pani!
Kiedy nad nami zawisną czarne chmury,
Gdy na wsze strony lecą błyskawice,
Gdy ciemność straszna od dołu do góry:
Święćmy gromnice!
Matko Najświętsza! My nędzni grzesznicy,
Pod Twoją obronę się uciekamy,
Przed Twym obrazem, przy świetle gromnicy,
Ciebie błagamy!
Tyś jasna gwiazda na morzu żywota,
Pokus się o Cię rozbiją bałwany!
Kto się ucieka do Cię, Matko złota,
Jest wysłuchany.
Bądź nam Matką w życiu i przy zgonie,
Niech Twoja łaska zawsze nam przyświeca,
Niech nasza miłość ku Tobie zapłonie
Jako gromnica!"